Gecenin soğunu teninde hissetmekten yorulmuştu artık Lyanna. Beyaz ve kirlenmiş elbisesine aldırmadan etrafını saran odaya baktı ve dışarıdaki sonbaharın güzelliğine hayran oldu. Şu an bunun gibi şeyler için vakti yoktu. Hatta artık vakti kaldığını da sanmıyordu. Kanla ıslanmış elbisesinin ucu yerlere kadar iniyordu. Uzun siyah saçları dağılmıştı ve odanın içindeki beyaz bir inci gibi parlıyordu. Solmuş ve yorgun bir inci gibi… Kendini yere bırakmak istemiyordu. Targaryen pisliklerinin kendisine yaptıklarına teslim olmak istemiyordu. Onların yüzünden ölmeyecekti. Rheager pisliği yüzünden ölmeyecekti!
Ellerini tutan ağabeyine baktı. Bir kral kadar asil görünüyordu. Siyah saçlarıyla, delici bakışlarıyla; tam kuzeyin kurduydu Eddard Stark. Ned…
“Seni kurtaracağım.” dedi Ned üzgün bir yüzle.
“Hayır…” dedi Lyanna. “Benim için artık çok geç. Sen, Robert’ıma iyi bak. Ona ve tüm Diyar’a…”
Kasvet üzerine çökerken Ned Lyanna’nın elini daha da sıkı tuttu. Onu bırakmamak istermişçesine. Kaçırıldığından beri onu görmüyordu. Ağabeyini gerçekten çok özlemişti. Kaçırıldığından beri neler olduğundan pek haberi yoktu. Tek bildiği kendisi için bir isyanın başladığıydı. Sevdiği adam tarafından başlatılan bir isyan: Robert Baratheon… Baratheon’ların lideri…
Hep onunla evlenme hayali kurmuştu. Onunla mutlu olmak, onun çocuklarını büyütmek istiyordu.
Ağlama sesini duyduğunda en azından dileklerinden birinin gerçekleşme ihtimali olduğunu hatırladı ama yaşamıyla beraber bu da yok olacaktı…
Yan tarafındaki beşikte hüngür hüngür ağlayan bebek yavaşça susmuştu. Sanki ortamın kasvetinden o da etkileniyordu. ‘Oğlum,’ diye düşündü Lyanna. ‘Canım oğlum, seni hep çok seveceğim.’
O da simsiyah saçlarıyla tam bir Stark erkeği olacaktı. Güçlü, asil, onurlu... Aynı dayısı gibi... Ona da çok benziyordu aslında.
“Oğlun da aynı sana benziyor.” dedi Ned gülümsemek için kendini zorlayarak. “Parlıyor sanki…”
Lyanna da gülümsemek için zorladı kendini. Doğrulmaya çalışacaktı ama çektiği acı kesinlikle izin vermiyordu. “Onun hakkında gerçekleri kimse bilmemeli Ned… Onu çok iyi yetiştirmelisin.”
Ned başını salladı, ama bu Lyanna için yeterli değildi.
“Bana söz vermeni istiyorum Ned.” dedi Lyanna zorlukla konuşarak. “Söz ver bana. Ona iyi bakacaksın. Ve bunu kimseye söylemeyeceksin. Babasına bile…”
Ned ona korku dolu gözlerle baktı. Sağ eliyle başını okşadı. Korkusunun sebebi söz vermekle alakalı değildi, Lyanna’yı kaybetmekten korkuyordu. Kahverengi gözleriyle ona bakmaya devam etti. Cevap verememişti. Gözlerinden süzülen yaşları sildi tek eliyle.
Güneş yavaşça batmaya devam etti. Gökyüzü düşmanlarına gözdağı verircesine kararıyordu. Vahşilerin üzerine bir gölge gibi iniyordu. Kış bitmişti. En sonunda yaz geliyordu. Belki de Westeros için güzel günler başlamak üzereydi. Lyanna bunları görebilmeyi çok isterdi. Kuzeyin o güzel soğuğunu hissetmeyi, Robert'ına bakmayı, onun yakışıklı yüzünü okşamayı. Oğlunu büyütmeyi isterdi. İlk yıllarında yanında olmayı, büyümesini ve güçlü bir Baratheon olarak yetişmesini görmeyi isterdi. Baratheon kanı sağlamdı bu çocukta, ama asil bir Stark gibi yetişecekti, tahminen ağabeyinin piçi olarak. Buna da üzülüyordu elbette, ama elinden gelen bir şey de yoktu.
Kaçırdığı şeyleri düşünmek, içine düştüğü durumu daha iyi yapmıyordu ama Ned yanında olduğu için de mutluydu. Gözlerine baktı Ned'in:
“Söz ver bana Ned…”
“Söz veriyorum.” Zorlukla yutkunan Ned ellerini bırakmadı Lyanna’nın.
Güneş ufukta tamamen kaybolurken Lyanna Stark'ın ağzından son sözleri çıktı...
“Oğlumu son kez görmek istiyorum Ned. Robert’tan bir parça, benden bir parça; ona iyi bak. Jon’uma iyi bak…”
Gözleri kapandı ve sonsuzluğa bir yolculuğa çıktı.
Bundan böyle Lyanna Stark yoktu...
Robert'ının kazandığı zaferi göremeyecekti, kral oluşunu göremeyecekti, kraliçesi olamayacaktı...
Sevgili Jon'unun büyük bir adam olduğunu göremeyecekti...
Konu: Eğer bu da kötüyse rp anlayışın için daha fazla sözüm yok.(yükseltme-Stomp) 
