Tiffany Madlyn Doroxes

Dün gece yapmış olduğu küçük kaçamaktan dolayı hala başı dönüyordu. İçtiği içkinin haddi hesabı yoktu ve ne kadar dans etmişti hatırlamıyordu bile. Uyanmış olmasına karşın yataktan kalkamayacak kadar yorgundu. Zaten yapacak işi de yoktu. Yatmak en iyisiydi. Yatağın içinde hareketsizce uzanırken çalan telefonuna uzandı. Arayan Adreanna'ydı. Sabahın saat 8:30'da neden aramıştı ki? Rüyasında mı görmüştü yoksa bir sorun mu vardı? "Hey, Adre!" dedi uykulu haliyle. Hem uykusu vardı hem de yataktan kalkmış olmanın sersemliği. " Selam Leo, buluşalım diye düşünüyordum. Ne dersin? " Kendi kendine gülümsedi Leofwine. Ellerini saçına götürdü ve dağınık olan saçlarını daha da karıştırdı. " Elbette, neredesin? " derken yataktan kalkmıştı bile. Uykulu olan hali açılmıştı. Bunun için Adre'ye dua ediyordu. O aramasa akşama kadar yatakta debelenebilirdi. " Londra'dayım, her zamanki sokağımıza gel bebeğim. " Yüksek sesle güldü Leofwine. Okul dışındaki kimliği eğlenceliydi her zaman. Fakat okuldaki çoğu öğrenci onu ciddi kimliği ile tanımıştı. Geçen günlerde karşılaştığı bir öğrencisi şaşkınca ona baka kalmıştı. Neredeyse bayılacak gibi bakıyordu Leofwine'e. Bunun karşılığında sadece gülümsemiş ve yoluna devam etmişti. Öğrenciler diye geçirdi içinden. " Tamamdır, cisimlenirim. 15 dakikaya ordayım hayatım, görüşürüz. " derken dolabını açmış gözüne ilk çarpan kıyafetlerini yatağın üstüne bırakmıştı. "Görüşürüz." dedikten sonra sesin kulağında yankılandığını hissetti. Hızla kıyafetlerini giydi. Mutfağa indiğinde ufak tefek bir şeyler tıkıştırdı ağzına ve asasını çıkararak cisimlendi sokağa.

Sokağın bitişinde belirdiğinde henüz gelmemiş olduğunu gördüğünde gülümsedi. Sokağın başına baktığında sigarasını yakan birini gördü. Adre! Ona doğru ilerlemeye kalmışken kendisine koşan Adre'ye gülümsedi. Kucağına atlayan seksi kadını belinden kavrayarak kucağına aldı. Kokun, harika! Belli bir süre onu kucağında tutarken mızmızlanan Adre sayesinde onu yere bıraktı. Ardından sesi ile kendine geldi. Sesini,kokusunu özlemişti. "Özlemişim seni." Elini sıkıca kavradığında kendine çekti. Elini beline koydu. " Ben de seni." derken sesindeki özlem netti. Aslında birbirlerini görmelerine rağmen özlemişlerdi. Hogwarts'ta sarmaş dolaş olamadıkları için doğal bir özlem vardı karşılıklı. Gülümseyerek yüzüne baktı. " Sabahın bu saatinde kalktığıma değişmiştir umarım." dedikten sonra dil çıkardı hınzır bir çocuk gibi. Saat kaç olursa olsun, ölüm döşeğinde olsa bile her zaman Adre'nin yanında olabilirdi. O çocukluk arkadaşıydı ve çocukluktan gelen bir aşk besliyordu ona... " Söyle bakalım güzelliğini neye borçlusun ve nereye gitsek?" gülümseyerek söylediği bu sözlerden sonra konuşma alışkanlığını fark etti. Küçüklükten kalan bir şeydi. Merak ettiği bir şey varsa alakasız yerden başka bir yere atlayabilirdi. Bunu tek kelimeyle açıklıyordu. Dengesiz. Ama biliyordu ki bunu yendiği tek yer Hogwarts'dı. Onu olgunlaştıran yerdi...

" Neden bilmiyorum ama yataktan yeni kalkmış halimle, bir zombiye benzerken bile bana güzel olduğumu söylüyorsun. " Gülümsemekle yetindi Leo. Nedenini kendine bile itiraf etmekte zorlanırken nasıl ona söyleyebilirdi ki? Onu seviyordu. Hem de deliler gibi. Ona çocukluktan beri duyduğu aşk paha biçilmezdi. Her seferinde korktuğu tek şey o ve dostluğunu kaybetmekti. Yavaş adımlar ile yürürlerken duraksayan Adre'ye baktı soru soran gözlerle. " Bence bir süre şu eskimiş koltukta oturalım. Uykusuzum ve uykusuzken ne kadar huysuz olduğumu biliyorsun Leo. " Korkmuş bir ifade takındı. Adre çoktan koltuğa oturmuş, sigarasını yakmıştı bile. Adre'nin bakışlarını hissettiğinde sallana sallana yanına ilerledi. Sırtını duvara yaslarken ellerini cebine sokuşturdu. " Bu koltukta uyumaya kalkmayacaksın değil mi?" derken gülümsedi. Ardından yavaşça süzdü onu. Sonra ellerini saçına götürdü ve saçlarını karıştırdı. Adre'nin yanına oturdu. Arkasına yaslandığında onu kendisine çekti ve elini omzuna attı. "Manzara hoş değil ama idare edeceksin tatlım." dedi karşıdaki beton duvara bakarak. Kendine has gülümsemesini takındı. " Söylesene Adre, sence kimsenin bana gelmemesinin nedeni nedir?" derken düşünceli hal takınmıştı. Halbuki bunu pek önemsemezdi. Bazı şeyler için konuşmaya bir yerden başlanmalıydı. Belki iyi bir başlangıç değildi ama önemsemedi. Elinde tuttuğu sigarayı aldı ve dudaklarının arasına yerleştirdi hızla. Sonra derince içine çekti. Dumanını üflerken yavaştan, gözlerinin içine baktı. " Şu kader olayına şaşmamak elde değil." dedi ve bir kez daha içine çekti dumanını. Sonra sigarayı Adre'ye uzattı.

Yüzündeki tebessüm yayılmıştı Adre'nin lafından sonra. Kafalarını uçurmak,ha? Bayıldım. Kıskandığını düşünmüştü Leofwine. Bu hoşuna gitmişti. " Bazen aşkı uzakta ararız, hemde çok uzakta. Ama bilmeyiz ki o kadar yakınımızda olduğunu. Nereden bilebiliriz? Belki de aşk aslında, eskimiş turuncu bir koltukta bile yanında sevdiğin adam olduğu için mutlu olmaktır, " Sözleri idrak etmek için birkaç saniye öylece durdu. Sözleri içinden tekrar etti. Gözleri açılmıştı. Beni seviyor mu yani? diye geçirmeden edemedi. Sesini temizledikten sonra gülümsedi. " Belki de aşk onu kaybetmemek için aşkını içinde yaşamaktır." dedikten sonra kendi sözlerini düşündü. Doğru mu söyledim? diye düşünürken sırıttı. Ardından da Adre'ye yaklaştı. Parmaklarını saçlarının arasında gezdirdi ve ekledi. "Çocukluğumuzu hatırlarsın değil mi? Hani ilk tanıştığımız ve ardından da sırrımızı birbirimize açtığımız anı." Evet, başta onu muggle zannetmişti ve ilk kez bir muggle söylecekti büyücü olduğunu. Ama sonradan ikisi de aynı şeyi söylediklerinden rahatlamışlardı. Ve o zamandan beri onunlaydı. Yan yanaydılar. Daha da yaklaştığında aralarındaki mesafe kapanmıştı. " İşte, seni o zamandan beri seviyorum. Seni hep..." kalbini gösterdi. "... burada sevdim." dedi ve gülümseyişin ardından dudaklarını öptü.

Yeni bir hayatın ve zaferin başlangıcının öpüşü idi bu. Bir aşkın daha birleşimi ve bir kalbin daha atması demekti. Bir bedenin daha ateşle kavrulması, hayatını anlamlı kılmaktı. Bir tabutta yatışın sonu demekti. Evet, Leo için bir başlangıç demekti. Kendi sınırlarını aşıp onun sınırlarına ulaşmaktı bu kez. Bir cümlenin ana fikri olmak yerine yüklemi olup her şeyi belirlemek demekti. Evet, karanlığı aydınlığa ulaştırmaktı bu kez...

Öpüşmeleri ilerlediğinde boynunda hissettiği eller ile huzurlu hissetti kendini. "Seni hep, hep sevdim Leo. Öyle sevdim ki.. " deyip duraksadı.Leofwine'ın gözlerine baktı . " .. bana acı verdi. Her gün seni görüp söyleyememek. Gittikçe yıpratıyordu. Ancak nihayet son buldu bunlar, ait olduğum yerdeyiz artık. Birbirimiziniz, " dedi ve son kelimeyi tam olarak telaffuz edemediği için güldü. Leo'da ona eşlik etmişti. " Tanıştığımızdan beri bu anın hayalini kuruyorum. " diye bitirdi sözlerini, sonra tekrar birleştirdiler dudaklarını. Ona ulaşmanın zaferi vardı Leo'da. Ellerini beline koymuş, hafifçe okşuyordu. Dudaklarını ayırdıklarında. Nefessiz kalmış oldukları her hallerinden belli oluyordu. İkisinin yüzünde de gülümseme vardı şapsal denecek kadar. Kısa bir kahkaha attı Leofwine. Aniden ayağa kalktı. Ve diz çöktü. Adre'nin şaşkın bakışlarını hissettiğinde ciddiyetini koruması gerektiğine karar verdi. Ellerini tuttu ve gözlerinin içine baktı. " Hayatımı senin yoluna adayacağım meleğim. Ve şimdi tek yapılması gerekenin yeni bir başlangıç olduğu," Tebessüm etti ve ardından da yutkundu. Onunla hep evlenme hayali kurardı. Gerçek olması artık an meselesiydi. Sözleri toparlamak için düşünmeye başladı. Fakat duygularına tercüme olacak kelimeleri bulamadı. Sonra gülümseyerek gözlerinin içine baktı. " Sözler duygularıma tercüme olmayacak gibi." Sonra göz kırptı ve gülümsedi. " Hayallerimizin, belki benim hayallerimin, gerçekleşmesi için bir başlangıca ihtiyacımız var. Ve bu başlangıç sevgili olmaktan geçiyor tatlım. Benimle sevgili olur musun?" derken dudaklarını kıvırdı ve kaşlarını kaldırdı. Cevabını beklerken ayağa dikeldi.