Fransa’da on sekiz ay daha kaldım; bunun yarısını Paris’te, yarısını da sevgilimle birlikte Kuzey Var’daki bir çiftlikte çalışarak Provence’ta geçirdim. New York’a döndüğümde cebimdeki para on dolardan azdı ve kafamda da geleceğe yönelik en ufak bir plan yoktu. Yirmi yedi yaşımdaydım; bir şiir kitabı ile bir avuç eleştiri yazısından başka birikimim yoktu; para sorununu çözme konusunda da Amerika’dan ayrılmadan önceki durumumdan bir adım ileri gitmiş değildim. İşleri daha da karmaşıklaştırmak için, tutmuş sevgilimle evlenmeye de karar vermiştik. Bu uzun uzadıya düşünülüp taşınılmış bir karar değildi; ama madem ki bir yığın şey değişecek, öyleyse neden her şeyi birden değiştirmeyelim demiştik.
Ben hemen iş aramaya koyuldum. Oraya buraya telefon ediyor, iş görüşmelerine gidiyor, bütün olanakları zorluyordum. Akıllı davranmaya çalışıyordum; yıl ardır yaşadığım onca iniş çıkıştan, onca sıkıntıdan sonra, eski yanlışlarımı yinelememekte kararlıydım. Dersimi almıştım, artık bu sefer işi sağlam tutacaktım.
Meğer dersimi almamışım ve işi sağlama bağlamayı
öğrenememişim. Niyetlerim ne kadar içtenlikli olursa
olsun, adam olamayacağım ortaya çıktı. İş bulmasına
buldum; ama bana önerilen (büyük bir yayınevinde editör
yardımcısı olarak) tam günlük işi kabul etmek yerine,
yarı paraya yarım günlük bir işi seçtim. İlacımı yutmaya
ant içmiştim, ama kaşık tam uzatılırken ağzımı
kapatıvermiştim. Böyle yapacağımı, böylesine inatla direneceğimi hiç kestirememiştim. Atlattığım onca badireye
karşın, anlaşılan kendi ayaklarım üzerinde durma
konusunda o boşuna ve aptalca umudu hâlâ yitirmemiş
tim. Yarım günlük iş iyi bir çözüm gibi görünüyordu, ama o bile bana çok geliyordu. Ben mutlak bağımsızlık peşindeydim ve günün birinde free-lance bir çeviri işi çıkınca, istifayı basıp kendi bildiğimi okudum.
Çalışmayı denemem, başlangıcından sonuna kadar yalnızca yedi ay sürdü. Bu, çok kısa bir süre de olsa, gençliğim boyunca düzenli aylık aldığım tek dönem oldu.
Bulduğum iş, her yönüyle harikaydı. Patronum, çeşitli merakları, çok parası ve birinci sınıf zekâsı olan Arthur Cohen’di. Romanlar ve makaleler yazan, uzun süre bir yayınevini yöneten ve coşkulu bir sanat koleksiyoncusu olan bu adam, enerji fazlasını harcamak için şimdilerde ufak bir iş kurmuştu. Kısmen hobi, kısmen ciddi ticari amaç güden Ex Libris, yalnızca yirminci yüzyıl sanatıyla ilgili yayınlar yapan bir kuruluştu.
Bu yayınlar sanat hakkındaki kitaplar değil, doğrudan doğruya sanat akımlarının manifestosu niteliğindeydi.
Konu: harry potter 
